عقاب بی پر

 

از ستاره های عمرم

هی داره کم می شه بی تو

اینجا تاریک و سیاهه

داره سردم می شه بی تو

 

مثل یک درخت تنهام

که دلش از همه خونه

هیشکی جز کلاغ پیری

براش آواز نمی خونه

 

زندگی فایده نداره

وقتی سنگی از سکونی

دیگه آب و ماهی نیستی

وقتی پشت سد بمونی

 

حال اون عقابو دارم

که پرش رو چیده باشن

حسرت اسمونارو

تو چشاش ندیده باشن